تأثیر افزایش سرعت راه رفتن بر فعالیت هم زمان عضلات مفصل مچ پا بر اساس شدت اسپاستی سیتی در بیماران سکته مغزی مزمن

سابقه و هدف: عضلات پلانتارفلکسور نیروی جلوبرنده بدن را در انتهای مرحله ایستایش راه رفتن مهیا می کنند، هرگونه نقص در بازده این عضلات منجر به نیروی جلوبرنده بدن ناکافی در مرحله push off در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن می گردد. این مطالعه تأثیر سرعت های مختلف بر فعالیت الکترومیوگرافی هم زمان عضلات مفصل مچ پا حین راه رفتن در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن را بررسی کرده است. مواد و روش ها: 19 بیمار سکته مغزی (13مرد و 6 زن) در سرعت های مختلف (سرعت انتخابی، سرعت انتخابی +20%، سرعت انتخابی +40%) روی تردمیل راه رفته اند و فعالیت الکترومیوگرافی عضلات گاستروکنمیوس داخلی، تیبیالیس قدامی در مرحله push off راه رفتن مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها: در زیر مجموعه با اسپاستی سیتی شدید (مقیاس تاردیو≥2) فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی سمت مبتلا با افزایش سرعت راه رفتن افزایش یافته است (05/0p<). نتیجه گیری: داده های این مطالعه نشان داده است که بیماران سکته مغزی می توانند با امنیت بر روی تردمیل با سرعت های 20 الی 40 درصد سریع تر از سرعت دلخواهشان، برای بهبود بازده عضله گاستروکنمیوس داخلی آموزش داده شوند بدون این که اثر بدی بر بازده عضله تیبیالیس قدامی داشته باشند